นีโอดาร์วินนิซึม

นีโอดาร์วินนิซึม

          หลังจากการค้นพบกฎการถ่ายทอดทางพันธุกรรมของนักบวชชาวออสเตรีย เกรเกอร์ เมนเดล ทำให้ทฤษฎีวิวัฒนาการของนายชาลส์ ดาร์วินเกิดทางตันขึ้น ทำให้นักวิทยาศาสตร์หลายท่านจำต้องสังคายนาสมมติฐานดังกล่าว ภายใต้การสนับสนุนของสมาพันธ์ธรณีวิทยาอเมริกาในปี ค.ศ.1941 การประชุมในครั้งนั้นประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญจากหลากหลายสาขาเช่นจากสาขาพันธุศาสตร์ นาย G. Ledyard Stebbins และ Theodosius Dobzhansky สาขาสัตวศาสตร์ Ernst Mayr และ Julian Huxley และสาขาบรรพชีวินศาสตร์ George Gaylord Gibson และ Glen L. Jepsen ผลสรุปจากการอภิปรายอย่างยาวนานครั้งนั้น ยังคงรักษาเจตนารมณ์ของดาร์วินต่อไป

          ประเด็นสำคัญที่ดาร์วินยังไม่สามารถให้ความกระจ่างได้คือ “อะไรเป็นต้นเหตุที่ทำให้สิ่งมีชีวิตเกิดการพัฒนาหรือเกิดวิวัฒนาการได้” คำตอบของดาร์วินก็ยังคงอ้างไปยังความคิดของลามาร์กไว้ว่า เกิดจาก “กระบวนการผ่าเหล่าแบบไร้ทิศทาง” แต่ต่อมา นักวิทยาศาสตร์ได้อธิบายใหม่ ที่เปลี่ยนไปจากความคิดเดิมของดาร์วิน โดยที่สิ่งมีชีวิตต่างๆเกิดขึ้นจากการผ่าเหล่าผ่านกระบวนการคัดเลือกโดยธรรมชาติ (natural selection) ที่เรารู้จักในนาม นีโอดาร์วินนิซึม

          ถึงแม้การอธิบายแบบนิโอดาร์วินนิซึมจะแตกต่างกันออกไป แต่การเกิดการผ่าเหล่าที่เกิดจากจากปัจจัยภายนอกไม่สามารถสร้างยีนที่สมบูรณ์แบบได้ อีกทั้งยังสร้างความเสียหายต่อระบบของสิ่งมีชีวิตทุกกรณี ไม่ว่านักนีโอดาร์วินิซึมจะพยายามทดลองเพื่อแสดงถึงผลดีของการผ่าเหล่ากี่พันการทดลอง ผลสุดท้ายก็ประสบแต่ความล้มเหลว (ท่านสามารถค้นนิยามการผ่าเหล่า (mutation) ได้ใน search engine ต่างๆ)

          การกำเนิดของสิ่งมีชีวิตแม้ เพียงสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว ภายใต้กระบวนการตามนีโอดาร์วินิซึม ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ โดยที่จากการคำนวณความน่าจะของเซลล์โปรตีนแค่หนึ่งเซลล์จะเกิดภายใต้ความบังเอิญไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลย ถึงแม้ว่าเรา จะทีเครื่องมือที่ทันสมัยที่สุดในสตวรรษที่ 21 ก็ตาม

          อย่างไรก็ตามนักนีโอดาร์วินนิซึมก็ยังคงต้องอาศัยฟอสซิลของสิ่งมีชีวิตมายืนยัน ข้อคิดเห็นของตัวเอง ซึ่งจากหลักฐานฟอสซิลที่ขุดขึ้นมา แสดงโครงสร้างสรีระของสิ่งมีชีวิตแต่ละชนิดที่แตกต่างกันออกไป โดยไม่ได้แสดงความสัมพันธ์กับสิ่งมีชิตอื่นๆ ในลักษณะที่มีความสัมพันธ์เชิงบรรพบุรุษกัน ตามการสันนิษฐานของบุคคลเหล่านั้น